Sahile yazılan isimler küçücük bir dalgayla silindiler.
Ya kalplerde kalan izler?
En derinlerde bir gün hatırlanmayı bekler...
Bugün kütüphanemi düzenledim ve elime bu mısralar geçti. Sonra yatağıma oturdum ve uzun uzun bu şiiri ne zaman yazdığımı ve neden yazdığımı hatırlamaya çalıştım. Hatırlıyorum, bu şiiri yazarken bir yandan Beşiktaş'ın 100. yıl kutlamalarını izliyordum. Ne komik değil mi? Coşku ve hüzün...
Koskocaman harflerle sahile adım yazılmıştı bir zamanlar ve önüne oturulup bir de hiç silinmeyecekmişçesine mutluluk pozları verilmişti...
Neyse artık ne sahilde koskocaman harflerle "MAHZUN PRENSES" yazıyor ne de bende bir iz kaldı...
Sanırım şu an tek üzüntüm sadece göz ucuyla izleyebildiğim ama çoşkusuna katılamadığım 100. yıl şampiyonluk kutlamalarını kaçırmak oldu... :)
Mutlulukla kalın, sevgiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder