GÜLÜMSETEN HAYALLER

İşte benim günlerim bunlar...

Eteklerimi, saçlarımı uçuran ılık ve çapkın bir rüzgar; sonra yanaklarımı hafiften pembeleştiren güneş. Biraz ürperten bir yandan içimi ısıtan yumuşak, hafif bir hava. Mavi gökyüzüne dağılmış parça parça beyaz bulutlar.

Birden hüzünleniveriyor hava gün içinde diyorsun ki ağladı ağlayacak. Sonra alabildiğine parlak.

Son günlerde İstanbul'da böyle geçiyor günlerim.

Bir defterim var benim. Önemli olayları yazdığım minik bir defter. Dün gece onu kurcaladım biraz. Geçen sene bugün için neler yazmışım diye baktım. Yalnızlıktan sıkıldığımı söylüyorum, hafiften de sitem etmişim neye olduğunu bilmeden. Belki karşıma çıkanlara, belki kendime, belki de bilmiyorum....

"Havalar" demişim sonra. Saçımı uçurmuyor sadece, ruhumu da kanatlandırıyor sanki. Az kaldı demişim not olarak altına. "Az kaldı prenses, az kaldı" "Her şey çok çok güzel olacak ve seneye sen bu deftere baktığında GÜLÜMSETEN HAYALLER başlığı altında yazdıklarını göreceksin bir bir ve hepsinin gerçekleştiğine inanamayıp kocaman kocaman açacaksın gözlerini" demişim....

Aradan tam bir yıl geçti.

Neler değişti, neler değişmedi...

Bir kere havalar yine aynı... Rüzgar çapkın, güneş oynak....

Ben İzmir'de değil İstanbul'dayım... İzmir "Seneye kısmetse"

İşim değişti... Kendi işim "Seneye kısmetse"

Değişen ne mi var?

Çok şey....

Bir kere BEN değiştim... Ötesini ne sen sor ne de ben diyeyim....

Hayallerimin gerçek olacağını hissettim bir an...

Hem de GÜLÜMSETEN HAYALLERİN....